مشخصا هر وسیله نقلیه چهار چرخی به کمک فنر برای چرخ های عقب و جلو نیاز دارد، اما در خودروهایی که دارای نیروی محرکه به دو چرخ می باشند این موضوع دارای پیکربندی متفاوتی است. برای خودروهایی که چرخ های جلو دارای نیروی محرکه می باشند، کمک فنر عقب دارای اجزای کم می باشد و محورهای تقویتی متنوع و کمک فنر مستقل استفاده شده است. برای خودروهایی که چرخ های عقب دارای نیروی محرکه می باشند، کمک فنر عقب دارای اجزای بسیار می باشد اما توسعه کمک فنر با کیفیت ولی گرانتر امری دشوار می باشد. خودروهایی که دارای نیروی محرکه به هر چهار چرخ می باشند اغلب دارای کمک فنری هستند که برای چرخ های عقب و جلو یکسان است.
تاریخچه
مدل T هنری فورد از لوله گشتاور برای حفظ این نیرو استفاده کرده است زیرا دیفرانسیل آن توسط فنرهای شمشی و دو میله باریک به شاسی متصل شده است. لوله گشتاور، محور حرکت اصلی را پوشانده است و نیرو را به اتصال توپی در عقب کمک فنر وارد می کند که به موتور متصل است. در اواخر دهه 1930 روشی مشابه توسط بیوک و هادسون مورد استفاده قرار گرفت که از فنرهای مارپیچی استفاده شده بود و نمی توانست به عقب و جلو حرکت کند.
هاچکیس درایو توسط آلبرت هاچکیس اختراع شد که محبوب ترین سیستم کمک فنر عقب استفاده شده در خودروهای آمریکایی از دهه 1930 تا دهه 1970 بوده است. این سیستم از فنرهای شمشی طولی استفاده کرده است که به جلو و پشت دیفرانسیل محور فعال متصل است. این فنرها گشتاور را به چارچوب انتقال می دهد. اگرچه این سیستم توسط بسیاری از خودروسازان اروپایی رد و کنار گذاشته شد با این حال توسط خودروسازان آمریکایی پذیرفته شد زیرا ساخت و تولید آن ارزان بود. هم چنین نقص های دینامیک این طرح قبل از اجرای استاندارد مصرف سوخت هماهنگ، توسط وزن زیاد خودروهای سواری آمریکایی رفع شد.
یک مخترع فرانسوی لوله دی‌دیون را اختراع کرد که به اسم نیمه مستقل هم شناخته می شود. همانند کمک فنر عقب مستقل، این کمک فنر نیز از دو میل گاردان یا مشابه آن از مرکز دیفرانسیل به هر کدام از چرخ ها بهره می برد. اما چرخ ها به طور کامل نمی توانستند مستقل از یکدیگر بالارو پایین بروند و این حرکت را در هر شرایطی با یکدیگر انجام می دادند. چرخ ها با یک میله یا تسمه به دور، زیر و پشت دیفرانسیل متصل شده بودند. از این روش در ایالات متحده استفاده بسیار کمی شد و نتوانست مانند کمک فنر مستقل که گران تر نیز بود عمل کند. حدود 1900 خودرو از این سیستم استفاده کردند و دلیل شکست آن احتمالا کیفیت نامناسب و نامرغوب بودن تایرها بود که سریع ساییده می شدند. با حذف هوشمندانه وزن بدون فنر، همان کاری که کمک فنر مستقل انجام می دهد، این سیستم در بازار بیشتر دوام آورد.
خودروهایی که دارای نیروی محرکه به چرخ های عقب می باشند امروزه به طور عمده از کمک فنر کاملا پیچیده و چند اتصالی برای محکم و ایمن قرار داشتن چرخ های عقب استفاده می کنند در حالی که کیفیت و آسایش رانندگی مثال زدنی فراهم می کنند.
